Dışını Koruyan İçindeki Kabuk

Zorlamamak lazım bazen de...
Geceleri uyumak gerekirken...
Sevmemek lazım zaten be...
Gündüzlerini zehir ederken...

Bir yerdeyim ellerim uyuşuyor, yazıyorum aksine...
Yorgunum, halsizim, durumlardayım sonunda hep.
Sanki demeden, benzetmelerden faydalanmadan,
Söyleyebilmek hayata; açık, her şeyi kolay olmalıydı.

Ele aldıkça değerli sandıklarımızı, artıyor kibri.
Susuyorken sadece, başkalarının konuşması trajik.
Karşılıklı da değil her davranış, içinden geliyorsa,
Büyüklüğünü, göstermeden yaşatmış olmuşsundur.

Biraz da kafiyeden uzak, bir ölçüsü yok, dağınık.
Okur musun düz yazılarımı anlamı sonunda tıkanık?
Süslemese güzelliği, abartmasa olayları bir tanık,
Bahsedildiği kadar ulaşılamaz olur muydu sanık?

Konudan koyuya boyanmış gösterişli kelimeler...
Nereye gittiğini sadece yazan bilir cümlelerin...
Devrik dervişin nesnesi sonunda, içkili inlemeler,
Naarasını önden atıyor acıyla küfredeceği cümletinin.