Dışavurumun güncesi Şiiri - Ferhat Epözd ...

Bu bir dışa vurumdur sevdiğim..
adına zor denilsede,
yaralı bir coğrafya teslim alınırdı..
ve sonra herkes üssüne dönerdi..
pervasızlaşırdı gece..
körleşirdi namlular..
çıldirirdi gözlerim sonra
hoyrat bir karanlığa fırlatırdı beni mevziler
ıslanırdı mermi yatağı..
ama..kulak vermezlerdi..
kanı alınırdı sesi çıkmazdı..
canı alınırdı kabuluydü bu vatanın..
ama..anlamazlardı..
bütün ışıkları ölürdü kentimin
tüm sokakların boyunları bükülürdü
gelecekleri boyunlarından önce koparılırdı..
matem yağardı ocaklara..müjde yerine
ama..bilmezlerdi
geride ağlayanlar vardı..
anneler vardı..
'çiya emın..bımbe lı me bıbarinin..! 'diyenler vardı..
yitik bir ülke vardıki..
dağlanırdı her an..her dakika..

sonra bir vakit..
bir patlama başlardı kentin doruklarında..
şiir gibi..aşk gibi..
yüzyılların esareti..
öfkesi gibi..
zelzeleydi her bakış..
talandı her akış..
umuttu..insandı..
özgürlüğün taa..kendisiydi
telaşlanırdı devriyeler
savaş merkezleri..
karargahlar..
generaller..
kurşunlar yırtardı gecenin griliğini..
bu ekmeğin atılımıydı..
bu bir dışa vurumdu sevdiğim...

bir sessizlik alırdı bu coğrafyayı koynuna
pusular kurulurdu sabahları..
aarkadan vurulrdu insanlık..
faili meçhul olurdu her temas..
şilanlar doğardı sonra..
zekiyeler yanardı..
dalgalanırdı vangölü..
muş ovası bir anne gibiydi..
koynuna alırdı her yarayı..
kurşunlanırdı canlar..
raylarda başı egalle sarılı
bir avukat şevket yatardı..
kolları kırılı
güğsü yaralı
gözleri vurulu..
bir gülümser çiçek bulunurdu..
bu ülkede babası vurulanın,
çocuğu katılırdı otopsisine..
artık buz kesilirdi beden..
ferhat tepe olurdu her ten..
her dem vedat aydın olurdu..
musa anterdi her dokunuş..
sonra sırtlanırdı acılar dağlara doğru...
geriye vuruşmak kalırdı...
birde sevgiye dair..,
yeni yapılanmalar...

16 nisan 1996