Dışarda Gerçekler Şiiri - Nasıf Acar

Çocukken,
Aldığı derin yaralar,
Belki güvensizlik,
Ve belirsizlik,
Bir çocuğun gelişimine,
Vurulabilecek,
En öldürücü darbedir.
Bu darbenin izleri,
Kalıcıdır.
Mutlaka tehlikelidir.
Anne ve babanın,
Kendi kesifleri uğruna,
Ortada bıraktığı,
Deneyimsiz, beceriksiz,
Ve zayıf çocuklar...
Onların,
Nasıl acı çektiklerini,
Göz ardı mı ediyoruz?
Önce,
Annemle babamın kurduğu,
O güvenli dünyam yıkıldı.
Ben altında kaldım,
Bu koskocaman enkazın...
Sonra sokaklardaki,
Güven kayboldu.
İçimde,
Giderek büyüyen,
Güvensizlikten yalnızlığıma,
Dört elle sarılan,
Ben doğdum...
Doğmaz olaydım!
Yok oldu bütün hayaller,
Bitti bütün düşler,
Film gibi...
Bütün acımasızlığıyla,
Kudurmuş bir kurt gibi,
Dişlerini göstererek,
Sırıtıyordu,
Dışarda gerçekler...
Geçiriyordu dişlerini,
Ruhumun etlerine...
Ruhum,
Acıdan can çekişiyordu.
Çocuklar,
Geçmişin,
İstenmeyen yönlerini de,
Cebinde taşıyan,
Cüzdan gibiydiler...
Ve o cüzdan,
Acı dolu bir geçmişle,
Tıka basa doluydu.
Ve dönüyorsa dünya,
Onların yüzü suyu hürmetine,
Onların,
Sabi ruhları adına dönüyor.