Dış Dünyadan İç Dünyaya Dönüşün Hikâyesi

Selim Işık'ın intiharından sonraki Turgut Özben gibiyiz. Bütün hücrelerimizle sarsıldık. Bütün dünyamız değişti. Ne uyuyabiliyoruz ne de etrafımızdaki olaylara duyarsız kalabiliyoruz. Her saniyemiz, bizi bizden koparıp başka gerçeklerin peşinde sürükleyen meraklı arayışlarla geçiyor. Biz, gerçeklerin peşinde koşarken, gerçekler bizi, kendi kovuğumuza itmeye başlıyor ve sonra radikal kararlar almak durumunda kalıyoruz. Tüm insanlıktan arınıp dur durak bilmeden gecenin en zifiri karanlığından gündüzün en aydınlık anlarına kadar her daim okumaya veriyoruz kendimizi.

Eti kemiği olan, düşünceleri olan, ruhu olan, vicdanı olan, kalbi olan, aklı olan insanlardan kaçıp sadece kitaplara sığınıyoruz. Kitaplarla tutunmaya çalışıyoruz, tutunamadığımız hayata.

O kadar çok kitapla tanışıyoruz ki; saksıda kuruyan çiçeklerin, su verilmediğinde dahi kurumadı kitaplarla karşılaşıyoruz. İyi niyetlerden ödün verilmediği kitaplarla karşılaşıyoruz. Kötülüğün bir kelime bile yazılmadığı kitaplarla karşılaşıyoruz. Her satırında aşkla aşklanan kalplerin anlatıldığı kitaplarla karşılaşıyoruz.

Kitaplarla yeni arkadaşlıklar kuruyoruz. Kitaplarla sırdaş oluyoruz. Kitaplarla konuşuyor, kitaplarla dertleşiyoruz.
İnsanlara kırılıp, kitaplarla dost oluyoruz. Sadece kitaplar bizi anlar oluyor, kitaplar bizi dinler oluyor. Her şeyden kaçıp sığındığımız tek liman kitaplar oluyor.

'Benim sadık yârim kara topraktır.' ayetinden sonra 'Benim sadık yârim bütün kitaplardır.' ayeti kulaktan kulağa yayılıyor.