Dirmil Türküsü Şiiri - Halil İbrahim Güncan

Dirmil dağın eteği,
Kokar gülü çiçeği,
Dirmil fani ömrümün,
Vazgeçilmez gerçeği.

İzmir bizim ilimiz,
Köyümüz Dirmil’imiz.

Şu Dirmil’in dağında,
Öter bülbül bağında,
Yürekleri yakıyor,
Yar gelinlik çağında.

İzmir bizim ilimiz,
Köyümüz Dirmil’imiz.

Dirmil dağdan aşağı,
Etek belden aşağı,
Bakışları ateşten,
Dirmil’linin uşağı.

İzmir bizim ilimiz,
Köyümüz Dirmil’imiz.

Dirmil’imin kızları,
Türkü söyler yazları,
Yadellerde özlerim,
Kömür kömür gözleri.

İzmir bizim ilimiz,
Köyümüz Dirmil’imiz.

Var ovamız, dağımız,
Yurdumuz otağımız,
Burnumuzda tütüyor,
Taşımız toprağımız.

İzmir bizim ilimiz,
Köyümüz Dirmil’imiz.

İzmir, İzmir ilimiz,
Mahalle Dirmil’miz,
Dirmil Korucuk oldu,
Alışmadı dilimiz.

İzmir bizim ilimiz,
Köyümüz Dirmil’imiz.

Geç Fetreğin suyundan,
Karakuyu köyünden,
Dirmil’imin geçmişi,
Gelir Oğuz boyundan.

İzmir bizim ilimiz,
Köyümüz Dirmil’imiz.

Dirmil’imin dağları,
Yemyeşildir bağları,
Geçti gurbet ellerde,
Güzel gençlik çağları.

İzmir bizim ilimiz,
Köyümüz Dirmil’imiz.
Canımız Dirmil’imiz.