Zaman sessizlikle ufalanırken kaderinde,
Kendimi buldum yalnızlığımdan geriye.
Ben ne haldeyim, yüzüm gözüm...
Sanki âfakı sökecekmiş gibi tek bir sözüm.
Pişmanlığın endamı süzülmüş sanki tenimde.
Zihnim çürümüş gibi metruk bedenimde.
Kalk dedim, silkelen tozlarından,
Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Devamını Oku
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.