Dirilirim Şiiri - Nafiz Karak

Toprak ağlar, bir çobanın sesiyle, çorak bir ovada,
Çingeneler sustu, kaval kırıldı bir kayada.
Dağ taş kanar, göğsünde bir hançer izi,
Bu memlekete bir ağıt ki biter mi derdimiz

Şairin kalemi, bir sokak lambası gölgesinde,
Kırık bir kadeh, sevda masalı hecesinde.
Kahve telvesi gibi dağılır umut, gece ağır,
Bir çocuk bakar, gözleri yaş, yüreği sağır.

Benim sana olan sevdam, kurşun yemiş bir kartal kanadı,
Diyarbekir zindanında, umut zincire inat inadı.
Yüreğim yanar, ateş ki sönmez, kor kor,
Her sevda bir isyan, her isyan bir mezar tozu

Sevgilimin göğsünde bir yara, kanar sessiz,
Karstan’tan Konya’ya, insan hep mi kederli
Bir saz ki tel tel dağılır, nağmesi eksik,
Yalnızlık, bir palto gibi sarar, üşür bedenin.

Tutsağım, demir parmaklıklar ardında bir fırtına,
Kızıl değil bu gece, kapkara umutlar sırtında.
Vapur misali dolaşırım ve derin devrimleri
Bir devrim düşü, dalında kurur, solar benikisi oyy

İçerim bu gece, zehir gibi bir kadehle,
Her yudumda bir çığlık, her çığlık bir gerçekle.
Toprak, sevda, isyan, yalnızlık, bana mezar olur,
Bu şiir, göğsüme saplanmış bir hançer olur

ve

"Hep dirilirim.."