Direnmenin Öyküsü Şiiri - Hasan Köysüren

Üşüyorum!

Ben üşüdükçe yüreğim üşüyor…

Saçlarımda kırağı ve çiğ damlaları

Gözlerimde sis!

Yanaklarımda ayaz çizikleri,

Sırtımda fırtınaların kamburu,

Beynimde ise tufan sonu sessizlik;

Uğultunun merkezi olmuş; yorulmuş…

San ki “Malazgirt ovası…”

Üşüyorum!

Ben üşüdükçe sevdam da üşüyor!

Büküvermiş boynunu,

Dizlerinin bağı çözülmüş…

Yanaklarında sellerin erozyonu

Ve de ellerinde gül dikeni çizikleri…

Yüreğinde kan izleri!

O da benimle üşüyor!

Üşüyorum! Üşüyoruz!

Biz üşüdükçe birileri bayram edip!

Halaya,

Koroya,

Ve kahkaha turuna çıkıyorlar…

Kendince ağustosun sıcağına yürüyorlar!

Biz üşüdükçe…

Üşüdükçe yüreklerimiz…

Birileri gönlünce türküler yakıyorlar…

San ki “oryantal yapıyorlar! ”

Üşüyorum!

Biz üşüdükçe…

Katmerleniyor sevdamız!

Dillere destan oluyor “yılmazlığımız…”

Dört bir yana haber gidiyor!

Soru cümleleri kuruluyor:

- Bu ne iştir?

- Bu ne sevdadır?

- “Böylesine bir sevda olabilir mi? Gibilerden….

Muammaya dönüştürmüşler sevdamızı!

San ki bulmaca çözüyorlar………….

Üşüyorum!

Yüreğimiz üşüyor…

Biz büyüyoruz!

Büyüyor “sevdamız…”

Yüreğimiz kanıyor…

Erozyona uğramış yanaklarımız!

Ellerimizde gül dikeni çizikleri…

Ben yandıkça!

Sen yandıkça!

Göğe erişiyor dumanımız…

Ak bulutlarla tanışıyor “sevdamız…”

Daha da güçlü direnebiliyoruz!

Tüm yenilmişliklere inat!

Yenilmişlere inat!

Bulutlar beziyor bizi…

Ak yorgan oluyor…

Ak yorganın altında üşüdükçe

Sarıldıkça “pamuk pamuk yüreğine”

Acılarla birlikte gülebiliyoruz!

Üşüdükçe

Üşüdükçe büyüyor sevdamız!

İnadına inadına gülebiliyoruz!

2011-Köysüren