Direnişin Çığlığı Şiiri - Mehmet Ali Dem ...

Artık ne hâle düşmüş bedenim,
Gözlerim şavkını yitirmiş, dizlerim takatsiz.
Yarınlarım, kaybolmuş umutların gölgesinde,
Ve var olan tek umudum, açlık grevinde.
Onurum, dört duvar arasında tutsak,
Nefesim, iki zalimin elinde can çekişiyor.

Ben direnebildiğim kadar direneceğim,
Ta ki insanlık ayağa kalkana kadar,
Ta ki dağ ile taş, insanlığa seslenene kadar,
Ta ki mazlum, zafer ipini göğüsleyene kadar.

Ben geceyi sabahsız yaşarım,
Çünkü ruhum, adaletin peşinden açlık grevinde…
Halklar susturulmuşken, ben susmam,
Topraklar ezilmişken, ben susmam.
Bir gülüşe, bir umut ışığına mahkumken,
Bedenim onurlu bir direnişin simgesi olacak.

Ve ben, adaletin temeli atılana kadar,
Ta ki her haksızlık toprağa gömülene kadar,
Ta ki insanca yaşam, her cana verilene kadar,
İçimdeki açlık, bir sabah uyanışına zafere dönüşecek.
Hala umudum var.

Memoçilo