Dipten İpe Mektup Şiiri - Yadin Burak Kaya

Dipteyim, en dipte...
Bağırıyorum sesim duyulmuyor,
Duyuramıyorum.
Karanlık bir geceye uyuyor,
Kapkaranlık bir güne uyanıyorum,
Gündüzüm gecem bir, kararıyorum.

Çevremde ne söylediğini bilmeyen,
Ne hissettiğimi anlamayan,
Ne yaşadığımı hissetmeyen insanlar,
İnsancıklar var.
Bana acır gözlerle bakıyorlar,
Tıpkı benim aynada ve fotoğraflarda kendime baktığım gibi.
İnsan kendine acır mı?
Acıyorum, üstelik merhamet bile edemiyorum;
Kendim için yapabileceğim hiçbir şey yok,
Ne gelecekte, ne geçmişte, ne bugünde
Bir yol bulabiliyorum.
Her hatıra benim için ayrı travma oluşturuyor,
Hatırladıklarımın enkazında eziliyorum.

Yılların dokunamayacağı kederlere sahibim,
Yaşlandıkça onlar bana sahip oluyorlar,
İradesizleşiyorum.
Bu nedenledir ki yaşlanmak istemiyorum,
Rezil bir hayatın içinde,
Rezil bir umuda tutunmak için,
Rezil bir mücadele veriyorum.

Dipteyim, en dipte...
Daha da dibe batıyorum,
Tutunamıyorum.
Tutunamadığım her şey bir zamanlar bana aitti,
Şimdi tutunamadığım her şeyi kaybediyorum.

Ben aslında yaşamıyorum.
Yaşamamak gailesi
Benim hayatımdaki en güzel şey.
Yaşamadığımı düşündükçe teselli buluyorum.
Sevemiyorum kimseyi,
Olsun yaşamıyorum;
Bırak kahkaha atmayı, gülümseyemiyorum,
Olsun yaşamıyorum;
Güzel günler düşleyemiyorum,
Güçlenemiyorum,
Ayağa kalkamıyorum,
Savaşamıyorum,
Kaçamıyorum,
Nefes alamıyorum;
Olsun yaşamıyorum.
Çaresizce bir teslimiyet değil bu,
Ben teslim olacak kadar bile yaşayamıyorum.

İnsanların hayatında değerlendirilmeye muhtaç
Yanlışlar ve doğrular vardır,
Benim hayatımda yalnızca yaptığım yanlışlar
Ve yapmadığım doğrular var.
İnsanların hayatında hayallerinden
Ve umutlarından doğan sanrılar vardır,
Benim hayatımda ise hayallerimden
Ve umutlarımdan doğan sancılar var.
Ruh halimi ve içinde yaşamadığım hayatımı
Satırlarca anlatabilir,
Betimleyebilirim.
Ama yazmam gereken daha önemli şeyler var,
Mesela neden bu haldeyim,
İçinde bulunduğum durumu hak ettim mi?
“Hem de zerresi zerresine hak ettim.”
Hak etmediğim bir hayatın içine düştüğümde,
Tutunabileceğim
“Ben bunları hak etmedim” sitemi olurdu
Ama yok.
Ben bunları hak ettim,
En acısı da bu;
Ben hak ettiğim hayatı yaşıyorum
Ve bu beni yiyip bitiriyor.
Hak ettiğim hüzünlerin hak etmediğim umuduna sıkışıp kaldım,
Kıpırdayamıyorum.

Bazen diyorum ki,
Belki bir güç bulsam,
Devirebilirim tüm yaşanmışlıklarımı,
Yanlışlarımı.
Bir el bulsam sımsıkı tutsam,
Erteleyebilirim tüm dünlerimi, yarınlarımı.
Belki nefes alabilirim,
Hatta belki bazen gerçekten gülebilirim,
Gerçekten sevebilirim.

Sonra fark ediyorum ki;
Dilimde hep aynı sözcükler,
Bazen, belki, hatta
Umut kapkara bir tahta,
Ne yazsam yakışıyor…

Meftun, 2023