DİPLOMALI CÂHİLLERE
Ben bilirim demez, akıllı insan
Bin bilse de, bir bilene danışır.
Makam neye yarar, ey câhil adam!
Diploma değil de, bilgi konuşur.
Kimi taytı ile, kimi fesiyle
Binen binenedir, yat hevesiyle
Uzaktan ses verir, siren sesiyle
Tüm gemiler, iskeleye yanaşır.
Yol alınır ancak, nefsi güderek
Hedefe varılmaz, çöplük diderek
İnsanlar anlaşır, sohbet ederek
Hayvanlarsa, koklaşarak tanışır.
Habîbi göklere, çıkardı Burak
İmandan mahrumsa, gönüller kurak
Gassal, kefen, tabut; mezar son durak
Her an mevtasını, bekler teneşir.
Hayran olunmaz mı, yarattığına?
Güneşin hem doğup, hem battığına
Cemâl şöyle dursun, Hak ışığına
Bakılmaz güneşe, gözler kamaşır…
08/05/’18
Hanifi KARA
Kayıt Tarihi : 9.5.2018 05:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!