Dinozor Şiiri - Kasım Kobakçı

Duyguların doruğa çıktığı,
    sızıların taşa döndüğü yerlerde,
Neşe saçar daima,
    simgesel bir çiçek,
Tebessümle açar her dem,
    gizemli bir gül,
Ve tık tık atar saat,
    durmaksızın akar gün.
*
Seni gözzlerdim ben,
    hasretin bahçesinde,
        düşmezdi ama gölgen yollara.
Sessizce selamlaşırdık her gece,
    göğün ilk parlayan pırıltısıyla.
Gönlümde bir sevinç belirirdi,
    gûya sen teşrif eylemişsin zannıyla.
Ve daha o zamanlar sen,
    yeni yeni patatesler kızartırdın aşkımıza.
*
Sen parladın sessizliğimde,
    göz kamaştıran bir yıldız misali.
Dönmek fiiliyle açılır,
    kendime yolculuk kapısı.
Kendini sev dedin bana evvela,
    dön evvela kendine,
        bul dedin evvela kendini.
Ama ben en çok,
    hazırdım senin geri zıplamana,
        lastik bir top gibi.
*
Açığa çıkmış bir gerçek var,
    sonsuzluğu taşa hapseden piramitlerin gizinde.
Yoklukta şimdi artık sevgililer,
    sevgiye dair işaretlerde.
İlerletemez asla aşk,
    şimdiki zamanın katarlarını.
Dinozor gibiymiş aşk meğer,
    aşk, hecesinden bile daha kocamanmış.