Dinmiyor Öfkem Şiiri - Veysel Şimşek

Bir bak güney kuzey doğu batıya,
İyiye can kurban lanet kötüye,
Bilhassa cahile kaba katıya,
Nedense bir türlü dinmiyor öfkem.

Palavracı külhan beyli atıp tutana,
Kul hakkı yiyene haram yutana,
Tatlı ekmeğine zehir katana,
Nedense bir türlü dinmiyor öfkem.

Demeyinki bana bundan sana ne,
Uğursuz baykuş gibi dala konana,
Bencil olup kendin birşey sanana,
Nedense bir türlü dinmiyor öfkem.

İnsan olan insanlığa eğilse,
Bu dünya ölümlü bunu bir bilse,
Asla sevmem adam adam değilse,
Nedense bir türlü dinmiyor öfkem.

Geldim bu dünyaya dostluktur çabam,
Hain insanlarla olmaz merhabam,
Farketmezki isterse olsada babam,
Nedense bir türlü dinmiyor öfkem.

Öküz gibi sap yiyipte saman sıçana,
Canı can dostuna yara açana,
İnsanlıktan ve dostluktan kaçana,
Nedense bir türlü dinmiyor öfkem.

Canım kurban doğru dürüst harbiye,
Anadan babadan geçer talim terbiye,
Her zaman isyanım zalim zorbaya,
Nedense bir türlü dinmiyor öfkem.

Veysel derki gerçeklerin dili söylesin,
Her akıl bir olsa bağ duvarı neylesin,
Zalime zorbaya son sözüm kesin,
Nedense bir türlü dinmiyor öfkem.