Dilsiz İltifat Şiiri - Abdülkadir Irak

Gönlümü aydınlatan ay ışığı nihayet bulur
Kapanırsa baharım bildiğim güzel gözlerin
Karanlığın sessizliği yüreğime okunur
Duyulmasa meftunu olduğum dil-ârâ sesin

Yalnızlığıma bil ki en çok sensizlik dokunur
Acıtır canımı her yanı kaplayan hayalin
İştiyakım neşeme mezarlar kazdırır durur
Çukurlarsa sana duyduğum hasret kadar derin

Güzel yüzün huzur tarlama ekilen tohumdur
Gönlümün çiçeğini sular berrak güzelliğin
Sensiz suya düşebilecek hayalim de yoktur
Kefenimdir benden ayrı giyilen gelinliğin

Gümkerde