Dilsiz Aşkın Yüreksiz Sevgilisi

Bazen dilinin ucuna kadar gelir sözcükler;
Sussan dilin yanar,
Konuşsan dudakların.
Sen ise sadece yutkunup yutkunup susarsın.
İşte, sen suskunluğumun içindeki sessin.

Ne zaman konuşmaya kalksam,
Sanki “sus” der gibi avuçlar dudaklarımı ellerim.
Oysa gizli gizli saklıyorum içimdeki “sen”leri, dilimle dudağım arasında.
Bazen “Söyle, gitsin, kurtul!” desem de dilime,
Konuşmayı yeni yeni öğrenen bir çocuk gibi,
Paytak paytak bakıyorum gözlerinin ta içine.

İnsan, hayatı boyunca hep mutluluğu bekler, hatta hayal edermiş.
Benim hayallerim ise bazen bir çikolataya, bazen bir kazağa, bazen de bir hediyeye gitti;
tıpkı heba olan gençliğim gibi.
Şimdi dilime “konuş” demek gelse de içimden,
Sanki birileri “Yaşadıklarını unuttun mu?” diye haykıracakmış gibi geliyor.
Ben ne ara böyle vurdumduymaz oldum?
Soruların içinde cevapsızım.

Belki dokunacak kadar yakın,
Ama sesimi kulaklarına mühürleyemeyecek kadar uzaksın, bilmiyorum.
Ama susmayı seçen yine dilim oluyor.
Saçlarının rüzgârda dalgalanışı alırken beni benden,
Susmak ne demek bilemezsin sen.
Bende dil yok, sende yürek.
Dilsiz aşk, yüreksiz sevda doğurur mu,
Onu da bilmiyorum.

Uyumak ve unutmak istiyorum,
İçimde ucu açık tüm “sen”leri, sanki kocaman bir bantla kapatacakmışım gibi bir his…
Ah, bir mola!
Hayatla yaşam arasında kaybolmuş beni hayata döndürür mü bilmiyorum ama
Konuşsam ne değişecek?
Ya hepten kaybedersem?
Hayır, bunu göze alamam.
Susmanın bir yüreği ne kadar kanattığını bana öğreten adam,
Şimdi sen söyle:
Ağzın cam kırıklarıyla doluyken konuşmanın adı ne?
Aşk mı?
Sevda mı?
Yoksa kocaman bir aptallık mı?
12.11.2024 14:25