Dilsiz Alfabe Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Keşke beni birazcık anlasaydın,
Keşke içimdeki "sen"leri biraz görseydin.
Sen, kör, sağır ve dilsiz sandın beni,
Oysa ben hep ağladım gizli gizli.

Sana yazmadığım anlarda,
Elim bin kere gitti telefona.
Sesini duymamak için,
Kendimle mücadele ettim durdum.
Bana yazdığın şiirler kanatırken yüreğimi,
Sana koşmak istedi ayaklarım.
Ama ben susmaya mahkum kaldım.

Hep bildim; imkânsızdın.
Oluru yoktu.
Madde madde anlattım sana,
Omuzlarımın yorgunluğunu,
Dilimin güçsüzlüğünü...
Sen ise hep beni suçlamayı seçtin.

Yazdığın bütün şiirleri kopyaladım telefonuma,
Sen ise umursamıyorum sandın.
Bu imkânsızlığı ben değil,
Sen yarattın.

Büyük yemin etmiştim:
Beni ağlatan bir insanı asla hayatımda tutmayacaktım.
Ama sen gözyaşlarımda boğdun beni.
Hep kapılar açtın yeni aşklara, yeni insanlara.
Ne kadar üzüldüğümü, kırıldığımı, incindiğimi görmedin.
Gözlerinin altındaki şişlikleri sorun eden
Ne yediğini,
Hastalığını,
Ruh halini düşünen,
Kendi mutsuz olduğu anlarda bile seni güldürmeye çalışan yüreğine bakan bir kadın vardı karşında.
Sen hep yargıladın, ithamlarda bulundun.
Hırpaladın beni.

Başkalarına yaptığın paylaşımları okurken,
Sana söylenen o usturupsuz sözleri dinlerken,
Ne kadar kanadığımı fark etmedin.
Ben yaralı olduğum için kaçtım senden.
Sen gurur duymak yerine hep giden oldun.
Ve hep şu sözle çıktın karşıma:
"Seni kimse benim kadar sevmeyecek."

Haklısın belki de;
Senin kadar kimse sevmeyecek.
Ama senin kadar da kimse üzmeyecek.

Olmayacak duaya âmin denmez,
Ben de diyemedim.
Sana bu kötülüğü yapamazdım.
Üç beş gün eğlenip atamazdım kenara.
Belki senin için ben “Bayan Doğru”ydum,
Ama sen benim için hiç “Bay Doğru” olamadın.

Şimdi ayaklarının yorulduğu yere kadar gidebilirsin.
Çünkü anladım ki,
Kırıklarım senin hiç yüreğine batmamış,
Gözyaşlarım hiç vicdanını kanatmamış.

Ben alışığım, boş ver;
Sen üzülme.
...(İsim) kaldırır, merak etme.
Güçlü kadın o.
Ama unutma; güçlü kadınlar da ağlar.
Ve sen yüreğimi ağlattın.

Biliyorum, bunları okurken gözlerin dolacak.
Herkes demiş ya sana:
“Boş ver onu, beni al.”
Al onları.
Çünkü ben, seçenek olmayacak kadar özel bir insanım.

Unutma adam; çok ten gezsen de,
Hiç kimse benim kadar dokunamayacak yüreğine.

Şimdi, sessiz harflerle uğurluyorum seni.
Belki dilsiz bir alfabeydim senin için...
Ama benim kelimelerimi öldürenler utansın.
Sen ve senin gibiler dolamışsınız,
Dilinize aşkı ne sevmeyi biliyorsunuz
Nede gitmeyi.
Sevme sen kimseyi,
Sevme adam ananın porselen tabağı değil o kalp kalp.
06.01.2025 16:00