Dilsiz alfabe ayıplığı ağzım da

oysa sana seslenmek
yorucu bir suskunluk
dilsiz alfabe ayıplığı ağzım da,
ne susmak biliyorsun
nede konuşmak istiyorsun,
ölümüne öylece duruyorsun.
bilmiyorsun ölüm bile bile dirilmek,
farkın da değilsin sen,
içimde ki ebediyete ulaşmaya çabalıyorsun.
dur lütfen
çabalarken hırpaladığın yer benim canım.
farkında olarak canımın içine ot tıkıyorsun.
ve gözlerin gizleyemiyor keyfini,
canımı yakmaktan haz duyuyorsun.
yoruculuğun yordu beni,
anlasan ne olur ey zifiri
düştüğü yeri yakan,
kar tanesi olmayı da bırakmalısın bu arada.
tabiatına zıtlaşmayı da bırak,
sen ateşe serinlik olmalısın.
bırak güneşe karanlık olmayı.
sen nur ol karanlık olacak çok.
git sev mesela birini.
işte o zaman belki merhamete erer ruhun da.
bırakırsın aşkımdan varlığını.
ama benim gibi de sevmeni de istemem.
sen senin gibi sev mutlu ol her dem.
dilsiz alfabe ayıplığı ağzım da,
sözümün ucun da ki sen,
kilitleri vurdum ağzıma.
canım canıma yetmedi sevgili.
sustum kaldım işte ortalıklar da.
böyle giderse ve gideceksin biliyorum ey zifiri
utancımdan öleceğim gözlerinin karşısın da.
biliyorsun gözlerine bakamamışım
bakamam da anla.
bakamadığım gözlerine tutuldum
öyle beş on dakikalık da değil
ebediyet in başın da sonu kadar.
tutuklu kalındım sana.
an/la yada bilmemezlik den gel bu dili,
bu memleketin dilini.
anlarım seni susasım vardı zaten diye,
alırım sırtıma aşkı
susa susa giderim.