Dilrüba Hanım 4 Şiiri - Selamı Edemen

Dilrüba Hanım nicedir insanların ihtiyacından fazlasını dağıtmadığı yerden yazıyorum sana
Ağlamak yeni bir yaşam tarzı burada
Seninle yeniden tanışmak
Varlığının önemli bir gerçeğini kavramak
Ne güzel bir duygu böyle
Ahh! Dilrüba Hanım
Ben bu sesimin nüvesini
Ben bu bakışımın sadeliğini
Hangi duvara assam bilemedim
Çünkü bir yağmurlu gecede uyuyakaldığım sokağın kapısını kapattılar üstüme
Durmadan koşup çıkamadığım
Yürüyüp bitiremediğim bir dolambaç
Bakışlarım kadar uzun
Bakışların kadar derin
Çekip çıkarabilirsin buradan rüzgârıma savurduğun saçlarınla
Saçların diyorum
Ulaşılmaz bir uzam
Devasa bir boyut
Dilrüba Hanım
Benim iç sızım
Bu içimin yangınını neyle körükleyebilirim
Şayet insan yanmazsa kâmil olmaz
Yanmalıyım!
Derimden kemiklerime
Saç tellerimden ayak topuklarıma değin yanmalıyım
Yoksa nasıl anlarım sendeki saadetin yüceliğini
Saadet mi dedim?
( Dur bir şiir koymalıyım göz bebeklerinin altına)
O yüzden gözleri kapalı koşan rahvan atlar yer açsın dizelerime
Çünkü imgeler dizeceğim göz bebeklerinin en kırılgan yerine
Şayet şu karşı duvarın üzerinde de paslı yazılar olmasaydı
Oraya da bir çocuk parkı çizecektim sana
Ve kocaman bir orduyla nergisler toplayacaktım saçlarına
Güzel ve güneşli günleri selamlayan saçların
Bakışlarım kadar sade
Dilrüba Hanım, annemin o uzak diyarlardan getirdiği çocukluğu diz kapaklarımın altında saklıyorum
Bana biraz gül
Biraz gözyaşı biriktir
Bir avuçta zaman topla
Çünkü sürekli tekrarlanan bir şeydir zaman denilen illet
Eskiyen sadece bizleriz
Her sabah varlığımı tamamlayan ve zamansızlığın sancısını
karnıma atan o dönemeçte çocukluğumu düşürüyorum
Daracık yollar
Kapısı kapatılan sokaklar
Yağmura eşlik eden karınca katarları
Ve ben
Ve sen
…
Dilrüba Hanım
(sana bir avuç nergis topladım)