Dilê demê tuneye. Hestên wê jî çu nîn in. Dem, ji çu nifşan jî nîn e. Ji çu nijadan jî… Girêdayî çu ol û mezheban jî nîn e. Welatê wê, ernîgariya wê jî tuneye. Dem her tiştî dipêçe; çi şênber, çi razber… Dem bi her tiştî dikare. Destên demê ewende dirêj in ku dikare xwe bigihîne her cihî. Çu qedexe li pêşberî wê nîn in. Zagon nikarin demê bigirin dest. Dem herikîneke bêrawestan e. Her tişt di coxîna demê de gêre dibe. Çu kes nîn e ku di bin aşê demê de neyê hêrandin.
Û demên winda…
Xelekên rabûriyê yên ku xwe bi nava ruhê me wer dikin. Hafiza û jêrhişê mirov ê ku ji demên çûyî sîtavkekê digihîne dema ku mirov tê de ye. Demên ku vegera wan nepêkan be, lê xweziya wan her tim di nava mirov de jan vedide… Şeva dîtir ji nav xeleka dilê min dilopek niqutî. Wextên min bûne xewn û daketin ser hişê min. Ez gihîştibûm nik te. Ez, vegeriyabûm wan demên winda û heyamên bi te re dubare dibûn. Keleke bêpayan, janeke bêderman û kuleke sojer di dilê min de radiperiya. Êşgeha jiyanê li nava giyanê min akincî dibû…
Lê di rastiyê de min tu winda kiribûyî…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta