Dilnaz’ın Sözsüz Destanı

hiç gitmediğim hep gittiğin kalışların sözüyüm
sensizliğin gözlerinde yalnızlığın dili kör olur
içime gömülü sevginin esir kentindeyim
dokunamayacağım kadar, kaderim yakın sana

ürkek sessizliğin pimini çekti ali cenap özlemler
infilak olan yaramın sol dağarcığında gözyaşı denizin
istila, iflah olmuş bir ben’den bin sen’e sürükler
aşk ve sular
suların kapadığı öylesine gidişler kapısından
seni tanıdığım ilk güne mevsim olup susuyorum
çiçeğin havaya sunduğu efsunların günündeyim
yaprak yaprak,aşk aşk sen oluyorum
sonsuzlukla sensizliğin imkansız uçurumundayım
her dem düşten sana düşüyorum
aşk renkleriyle ruh yapısını bağlayan nefesin sesiyim
nefsime uyaklanır arzuların
ölürüm sesinin çıkmadığı sözsüz aşklarda
senle iyileşen, senle kanayan yaranın can kabuğuyum
gözlerinin rengiyle sözlerinin sızısı çeşni olur yüreğimde
güllerden bile küçük yüreğinde sıkışıp kalıyorum
hiç gitmediğimle hep gittiğim senli parkurdayım
bu bir yarış kazananla seven aynı değil dilnazım
hiç unutamadığımla hep unuttuğum senli demlerin çölüyüm
sana benzeyen ölü Leyla’ların mumyasında eriyor aşkım
seni bekleyen serabın ışıltısında güneşini saklayan bekleyişim
yarın karanlıklardan önce kara bahta kayıp
yarin benden önce sonralara kayıp
bu yüzden önceden önce gelemeyişin ayıp