Dili zehir dikeni

bundan ağır yaşam mola
daha nem olsun ölmeme sebep
bahanemi bu sürünmem yerlerinde...
saçlarıma inmiş akşam
inmiş akşama efkar
masamızda yine kahır
rakıdan daha ağır...
oysa ben bilirim sen gülünce
gülüş kendine yakışır
sen tutar o gülüşü yakama takıştır...
dudaklarım öylece
boynu kırık baka kalır...
ve yüreğim bu hoşaflığına
siitir olup gitmek varken katlanır
mıhlanmışça masada kalır...
aramızda rakının hatrı yada
gülüşün kolikliğim olmazsa
yalnızlık yavanlık bide
bu kafa nah sana katlanır...
susuz toprağın dili
zehir dikenisin
gülüşün dudağın kanatır
bide beni kan içinde bırakır...
yüzüm bakışlarının hızına
bir de gözlerimin baskısına
kuşanır dudaklarını
ellerim göz süzüşlerine kanır...