Dileyiş Şiiri - Abdül Mecit Erdoğan

Bir milattır nesli Âdem’e, hep milattır vaka-i fil.
Kâ’be’ni Mekke’n sarıp korumuş, ne söyler dil.

Bırakıp gitmiş seni Haşimiler, böyleymiş ki akit.
Kapılar kapıları açtı, sürüp geldi Hatice’ne vakit.

Ve nidan yankı buldu gök kubbede fi leyleti Kadr.
İslâm’a ram oldu hayat, vuslata erdi binlerce sadr.

Yol olur Yesrib’e, yol açar atiye Akabe’nin kayası.
Medine’ye tebdil eder Yesribleri hicretlerin mayası.

Emr-i Hak vaki oldu, boyun büktü Mescidi Haram.
Gidenler gitti evvelden; gurabaya miras kaldı dram.

Istırap od oldu yaktı ruhumu sensiz anlarda, günlerde.
Gönüller seni aradı pür perişan mazilerde, dünlerde.

Rabden seni diledim Ey Nebi, günden ırak, evvelce.
Gül ismini sayıkladım tenhada, hepsi birden üç hece.

Teşrif etsen, süruru bilâmevt yakar pür taksir fakiri.
Ab-ı necat ol Ey Nebi gel garibe, gel söndür hakiri.

Pür taksir de olsa, fakir sevindirmek senin şiarındır.
Ey Nebi, beklemek benim, gerisi senin ihtiyarındır.