Dilekçe Şiiri - Kağan İşçen

yeşermiş sürgün yerisin tabutumun

(son bir gayretle siliniyorum hafızalardan)

gecenin kendi kendini kandırması değil
tabutumun yeşermesi güneş salkımlarına karşı
işte tanrım işte mükemmelliği (ayrılığa rağmen ayrılığa karşı) aşkın ve sevmekten yana ne varsa
sessizliğin cıvıl cıvıl senfonisi
delik deşik eder is tutmuş karanlığı

göndereni olmayan mektup gibi kapımda ölüm
sağım solum ışık kangreni
gözyaşlarımın durgun sularında
tek gerçek ölüm bir de cüzzamlı kederi gözlerinden arta kalanın
hayattır kalbimin artığı
kalbimin dışında bir ölüm

uzaklığın ranzamdı benim/yokluğun koğuşum

bir bardak suda fırtınalar koparıyor
koşar adımlarının göğsümün çeperini ezişi
ardına bakmadan harcadığın bakışlarım gibi
sevmek farkında olmak bakışların
sadece bu
duraksamadan burukluğunu sormak karman çorman yağmurlarına sana esirliğimin
sadece bu
sana esirliğimin ihtilali ölüm
yenmek tiranlığını ayrılığın

kan bürüyor işte sabrımın ıssızlığını
aylardan kasım
çimleniyor bekleyişimin kuraklığı
buzları eriyor donuk kaygılarımın
alev alıyor sonbaharıma dokunuşumun ahşapevini
aşka ölmek can çekişmesi âmâ cücesinin güvensizliğin
viraneliklerinde hatıraların

yüreklere yazılan dilekçeler de yanabilir birgün
gına gelir sonsuz boşluğundan yalnızlığının
hazırlıksız ve zahmetsiz edilmiş yeminlerin peşisıra

yeşermiş sürgün yerisin tabutumun
son bir hayretle arınıyorum çağrısızlığımdan