Dün ta ilk gençlik yıllarıma ait bir şiir defterimi buldum...ve bir sürü şiir içinde aşağıdaki şiiri. Yıllar, insanı nasıl da değiştiriyor. Bugünkü Serap Hoca, hiçbir zaman ve hiçbir koşulda kimseye ilenmez. Oysa bu şiirde yüreği yanan yürek neler demiş, üstelik sevdiğine....Sadece, bir beddua örneği böyle olurmuş, diye yayımlıyorum ama tek bir dizesine bile katılamıyorum bugün...Çünkü sevgi,gönülden gönüle bir akıştır ve kişi, bunca sevmişse nasıl kıyar ki sevdiğine. Sanırım çok incinmişim. Gençlik işte!
Gözünden ırmak gibi aksın gözyaşların,
Dertlensin,üzülsün o acımasız kalbin.
Kırılsın o eğilmez gibi duran gururun.
Yıkılsın, utansın o mağrur başın.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var