Dilek Ünaldı Şiirleri - Şair Dilek Ünaldı

bana iyi huylarımı bırakırmısın
kişisel kaderimi nötr etmeye gidiyorum.
belki bir demir hindi ağacının kovuğunda
belki yeşil bir ejderhanın kanatlarında terkederim
gölgelerimi

Devik hatta uçuşan çiçekler
/ açtığı zaman,
Dünyevi neyim varsa bırakarak
/ çıkardım sulara.
Mantralarda inciler işlerdim
/ senin için.

ahududuya esirdi düşünce
doğa ve insan yüz yüzeydi
peş peşe aralandı sorgu sual
çevrildi bir kere de
erekler

henüz

adım adım karettalar gibi kum itelemede
dalgaların karanlığında hayata göndermede
kırılma bölünme evinde
hala akordeoncu dilenci marşı

düşlem / di

çaresiz şehre yazılı otçul gibi
avuçlarında yakamozlar çırpan
gölün karabatağı peşine
ikilemde gün

amacın tepkileştiği yerde fikir
koşulsuz büyümeyle gelir
akıl saflığın sularında gezinir
bilgi açlığı arzuyu bitirene
güneş dağlara dağlar bilgiye çeker
ezbere tekrar

sedef /

arındı azapta
gül parçacıkları gezindiler kirpiğinde
amacın diğer anısına kendi ellerinden sıkı sıkı
doğaya aşk ismini verdi

hani
kürelerin müziğinde
komediyası duyulur ya insanın
içinde duyduğun o sevinç aldığın irice nefes

hala bir gemi demirlenir oraya hala anılgan üstü örtülüdür kayalar
daha çok yaşam daha çok biçim daha çok çoğalma

elemin yosunlarına pençe atan kayalar ama bir deniz var orada
yeni baştan uyanmak içinde bulunmak

bir galaksi daha büyütebilirmi
hindiba çiçekleri
kuşatılmış bedenler çürürken
oysa nasılda sevinirdik biz
tüylerine üflerken