BU VATAN BÖLÜNMEZ
Bazen öfkeler okyanuslara açıldığında, ne çok şey söyler, ne çok haykırır deryalara, ne çok yankı yapar en yüksek dağları yüreklerin.
İşte en çokta o zaman sessiz kalır insan.
Dil nasıl yüreğin feryadını, o cılız sesiyle haykırır kendi küçük gölüne?
Öfke kendi okyanuslarına karışmışken…
Söz nasıl yankı yapar karşısındaki küçük kayaya?
Ey kalbimdeki hasretin nemi,
Bak yine dalıyor gözlerim uzaklara;
Elimde suya attığım çakıl taşlarına bakarak.
Küçük küçük dalgalar vuruyor beni kıyılara Ve ben hala uzaklara dalarak,
Sizleri de görüyorum dalgaların vurduğu kıyılarda,
Bir o yana, bir bu yana dalarak,
ENGELLİ OLAN, YÜREK OLMASIN
Dünyaya gözünü açtığın da, yaradan onu engelli kılmıştı.
Yıllar yılı, o engellere takıla takıla yürüdü tümsekli yollarda.
Belki başını okşayan olmadı.
Belki alay edildi, yaratılanın yaradılışıyla.
SEN Mİ GELDİN?
ZEMHERİNİN KARDELENİ SARIKAMIŞ
Bugün yine Sarıkamış gönlümün gurbet kapısını tıklattı.
“Kim o? ” dedim; Ses vermeyince burkuldu yüreğim!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!