Dilden Kopuk Kalpten Sönük

Sevgi kıvılcımlarından gözelendiği korlarla
Kalbini yerleşme niyetlisi midir insan?
Ki en güzel yurdudur sevgiyle dünyaya ve hayata bakan gözleri
Dilden kalbe,
Kalpten gönüle
Gönülden göze ve tersi....
O sağ ve sağlam temellerden her kime
Neye ve nereye bağlanırsa bağlasın..bilmelidir ki garibim
En başta kendinde muhacir ve konup göçüşüyle
Doğduğu topraklara da...
Kıyassız sevgiyle bağlanmalı insan...Evet ama..
Aması şu ki, dahasına da yürüyüp gitmeli hayat
Lafı ordan açar
Oradan kapatır
Tek kelimelik dönme dolaplığa, iskeleti kırık manilerle
'Vay tahtalı köyüm
Vay koyunlu kuzulu kasabam
Vay tüneli şahane ışıklı şehrim
vay vaaay nidem ben sensiz
Vay nidem buralarda ben sizsiz ve öksüz
Vay kuş lastiğim
Vay şu günlere mi değsin diye çektiğim ceremem
Vay sırtımdaki morarmış sopa izi, başımda patlayan şer kabağı,
Vay ayağımdaki tökezi melun taş...ağrıdığım boş baş....
Kabusluğum bomboş düş...' inim inim iniltilriyle
Diz döverek güne
Düne ve yarına söverek
Hiçbirzaman bugüne varamayacağından
Hayatın bütün ezikliğini meslek haline getiren
Ağlamakların sahibi
Hurda, haşat ve hastalıklı debelenişler sermayesiyle tükenip
Köyünden hiçbiryere gidemeyen dünyasızlıklara
Getirip bütün yarınsız çölleşmeleri de gömerek
Kör ve duyumsuz bir ebeliğine
Sürekli kendini yeşerten kurak başlarına
İnsanden insana halsiz havadissiz eker biçer
Ve şansıda yoktur
Ve Alabildiğine geniş de değildir kalbi
Gizli ırkçı tannımsızlığın şahitliliğine sanıklık ettikce
Yarına açılan kapılardan kendiliğinden gelesi sanılan
Günlük
Güneşlikleri görmeye

Seyfi Karaca........Aralık / 10