Dil Kadar Yara Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir yer vardı içimde
adını söyleyince
boğazım düğümlenirdi.
Orası ne haritada durur
ne de hatıralara tam sığardı.

Annemin sesiyle ıslanırdı akşamlar,
bir tas çorba kadar sıcak
bir veda kadar kederliydi.
Gidenler çoktu,
kalanlar hep eksik.

Ben büyüdüm
ama içimdeki çocuk
hep yarım kaldı.
Bir kapının önünde
dönmeyen bir akşamı bekler gibi.

Sürgün
uzak bir şehir değil,
insanın kendine geç kalmasıdır.
Aynaya bakınca
başka birinin gözleriyle
ağlamayı öğrenmektir.

Bazen bir kelime düşer aklıma,
söylesem ağlarım
sussam içim kanar.
Dil dediğin
insanın en derin yarasıdır
kanadıkça hatırlanan.

Yine de yazıyorum,
çünkü hüznün de bir yurdu var.
Belki dönemem
belki affedilmem
ama kelimelerim bilsin isterim:
Ben seni hiç terk etmedim.