Doğanın Sesleri Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir sabah güneşi, yavaşça doğar dağların ardında,
Altın parıltılarla süslerken kıvrımlı yolları,
Yürürken ben, toprakla konuşan ayaklarım,
Dinlerim rüzgarın fısıldadığı eski masalları.

Gözlerim, çiçek açmış baharın renk cümbüşüne dalar,
Lal pembe laleler, sarı zambaklar,
Kırmızı gelincikler dans ederken rüzgârda,
Her bir yaprak, düşlerimin kapısını aralar.

Dalları arasından sızan güneş ışığı,
Bir nehir gibi akar ruhumun derinliklerine,
Su sesiyle uyandırır beni eski hatıralar,
Yüksek ağaçların gölgesinde kaybolur zaman.

Sıcak, tatlı bir nefes gibi yayılır ormana,
Kuşlar, melodik şarkılarıyla süzülür havada,
Her bir nota, yüreğimde yankılanırken,
Sonsuz bir huzur sarar dört bir yanımı.

Yosma çiçekler, kudret narları sarmaşıklar,
Karanlık köşelerde gizlenirken hayal,
İlkbaharın sıcacık kucaklamasıyla,
Soyut bir dünya doğar, zamanın ötesinde.

Bir dere kenarında, taşlar arasında dinlenirken,
Su, kayaların arasında çırpınarak akar,
Her damlası, yaşamın özünü taşırken,
Kendimi bulur, varlığımı hatırlatır.

Baharın taptaze nefesi, ruhuma yayılırken,
Toprağın kokusu, umutla dolur kalbimi,
Huzur ararken bulduğum bu cennet,
Bir ressamın fırçasından çıkmış gibi,
Hayallerin, gerçeklerin üstünde dans eder.

Akşamüzeri, güneş batarken ufukta,
Gökyüzü, ateş rengi bir palete dönüşür,
Bulutlar, pamuk şekeri gibi dağılırken,
Bir melodi gibi sarar beni bu doğa.

Ay, gecenin karanlığında yavaşça doğarken,
Yıldızlar, parıldayan gözyaşları gibi süzülür,
Her bir ışık, geçmişin izini taşırken,
Gökyüzü, sonsuzlukla buluşur.

Doğa, bir çiçeğin açması gibi,
Duyguların en derininde yankılanır,
Hem somut hem soyut, tüm imgelerle bezeli,
Bu şiir, doğanın yüceliğinde saklıdır.