Dil Şiiri - Abdullah Eren

Dil

Bir sırtlan, karnı iyice acıkmış bir şekilde ovada dolaşırken uzakta yatmakta olan bir aslan gördü. "Aslanın olduğu yerde av artığı da vardır." diyerek sevinçle ona doğru yaklaştı ve çevresinde dönmeye başladı. Fakat bir deri parçası dahi bulamadı. Hiddetlenip aslana “Ne yatıp duruyorsun burada, aslanlık dediğin, benim gibi, cesaretle avının üzerine atlamakla olur.” diyerek çıkıştı.

Arslan, “Ey nankör, senin neslin de sen de benden ve diğer aslanlardan kalanlarla bu güne geldiniz.” diyecekti ama ahmak karşında susma kaidesince sustu, ancak hafiften hırıldamaktan da kendini alamadı.

Sırtlan bu hırıldamadan huylandı ve “Kedi gibi ne mırıldanıyorsun, biz kedi dilinden anlamayız. Erkeksen bizim dilden konuş! ” diye bağırdı. Bunun üzerine aslan bir atlayışta onu ensesinden yakaladı, hayli bir zaman yerden yere vurduktan sonra, beline okkalı bir pençe indirip oradan uzaklaştı.

Sırtlan kan kusarak, gözlerinin biri göğe, diğeri yere bakar vaziyette, arka bacaklarını sürüyerek yönünü bulmaya çalışıyordu.

O sırada oradan geçmekte olan çakal ve tilki onu fark edip yanına yaklaştı. Artık sırtlanın mecali kalmamış, olduğu yere yığılmıştı.

Çakal, sırtlana acıyarak, “Sana ne oldu böyle, bu ne perişanlıktır, seni kim bu hâle getirdi? ” diye seslendi. Sırtlandan ses çıkmadı. Bunun üzerine tilki “Ey son nefesini vermek üzere olan! Belli ki büyük bir tecrübe yaşamışsın. Ölüp gideceksin. Bari bize tecrübeni söyle de senin durumuna başkaları düşmesin! ” deyince, sırtlan güç belâ şu sözleri söyleyerek canını teslim etti:

“Dilini anlayamadığını, anlayacağın dilden konuşturma! ”