Dil Şiiri - Deniz Ercivan

günler ki hep ağzında maruzat ekli geliyor
geceler sessizliğini sürüyor
odalar kalın perdelerini indirince,

evet her şeyin
her nesnenin bir dili vardır
yanağımın buruk kıyılarının
ki hep hüzünle söylenmesi bundandır
bundan
/bir avuç göz yaşıyla, kederin tüm nüanslarına
oyulmam da /

kuşkusuz acı buna ırmak der
yüzüm kendi çizgilerine sonsuz uçurum
uzuvlardan toparladığı kana ise,
iç sesim yontmakla bitiremediğini söyler

zaman kendi eteklerine talaş tozu
vazo, ona tutunan çiçeğe, çürümeyi
zamanla da fosilleşmeyi kendine su
ki her söz de yapay kalır!
uzun çiğnenmelerin ardından
sığı bir ovaya döner en sonunda ağzın dorukları

bulutlardan bir yalama izi hep rüzgarların ağzı
upuzun bekleyişleri anlatır
mezar başı nöbetleri gibi
servi ağaçları incecik hışırtılarıyla

/bense zar zor tutunmaları , gün yüzünü düşürdükçe /

ama ki mabedi aşk olanın dilinde sevgili
sunak taşı da
sunak taşı değildir yalnızca
ben bu yola yürek koydum
kelle verdim
diye bilmelidir artık

maşuğun başı da...