Dikte Edilmiş Yalnızlık

Çok olmadı ben öğreneli yalnızlığı
Onca sesin arasında sessiz kalmayı
Suskunluğa gömülmenin acısını
Öğreneli ben çok da olmadı.
Bir köşede mutluluğu hayal etmeyi,
Gülmenin nelere kadir olduğunu
Yaşamla bağımızın bir anda kuruduğunu
Yerinde tecrübe ettim,
Dikte ettiğim yalnızlığımı.
Dahalara vurulmuştu bekleyişler,
Aynı his yeniden kalpte vuku bulmuştu.
Biliyordum, yine ve yine aynıydı duygular
Yaşlı gözlerden dökülen ümitsizlikler,
Ve unutulmuştu artık o sözler.
Olduğum yerde sayacaktım işte yeniden,
İsyan edecek, kanayacak, kırılacaktı yüreğim.
İçimde birikenler gün yüzüne çıkacaktı,
Deneyimlemiştim ben hakiki yalnızlığı.
Sesimi duyurmanın ötesinde
Söze dökülmemişlerde gizliydi cümleler.
Acı gelip de oturunca göğsüme
Yok sayılmanın azabı büyüyordu,
Çoktandır soğuktu yüreğim
Sevgisizliğin, korkuların kölesi olmuştu.
Büyürken de dikte etmiştim ben yalnızlığı
Önce duygularıma,
Sonrasında kendime.
Öğreneli çok da olmadı aslında,
Dikte ettim yalnızlığımı.