Dikili Taşlar Şiiri - Kaan Kaçmaz

dikili taşlar var önümde
gölgesinde binbir hayatlar
demiryolları attın kalbime
üstünde durmak bilmeyen vagonlar
temeli demirlerden örülü bi ağ
treni kaybolmuş vagonlar
ruhları kaybolmuş bedenler
kalpleri kırılmış insanlar
kara bir duman bırakıyor ardında
seni arıyorum bu boğuklukta
bir görebilsem seni
kurtulacağım inan tek bir solukta
şimdilerde treni olmayan vagonlar ilerliyor
usulca ördüğün o demir ağlarında
az kaldı o tarihi gar’a
o unutulmaz ana
senin benden gittiğin
beni yalnızca bıraktığın anılarla
yani o vagonlarla
ümit bağlama diyecek kadar cesur olduğun
o tarihi gar’a
yani bana
yani kalbime
tekrardan titreyerek belirmeme
belki de sonsuza dek bitmeye
yaşayamadığımız günlere