Diken Yeri Kanasın Gönlümde

çorak yüreğimde açmıştın
köklerin ne derin ne kasvetliydi
gülüm sen soldun mu şimdi
açmayacak mısın bir daha
ölüm sessizliğine mi büründün
bilmem ne ettim de sana
bana bu cezayı reva gördün
yok yok sen yaşayacaksın
benim bu çorak yüreğimde
hem ben kahrolayım
kasırgalara geleyim
sırf seni yaşatmak için
saat gecenin yarısını geçti çoktan
nerden çıktı bu sitem diyeceksin
aslında gönül uslandırıyorum
bu -laf anlamaz, söz dinlemez gönül- var ya
şimdi ne güzel uyuyorsundur
benden ve hissetiklerimden habersiz
bir de ağlıyorum biliyor musun
öyle içli ve kederliyim ki şu an
-yeni türkü, gurbete kaçacağım- çalıyor
ah! ..kaçmak ama çare değil
hani konuşacaktık demiştin
uygun zaman yok değil mi
oysa ne vakitler öldürdük
hem de yan yana soluk soluğayken
ben cesaretsiz ve çaresiz
bir o kadar da korkağım
kendimi acındırıyor muyum sence
kızıyorsun haklı olarak
sana öyle görünüyor olabilir
ama gerçek şu ki ben sevgimi
diriltecekken, öldürüyorum
bunun adı korkaklık değil mi
beni tanımayan da iki kelimeyi
yan yana getirip telafuz edemeyen
dilsiz ve kör cahil sanır
oysa sensiz ard arda sıralanır cümleler
konu aşk olunca elim ayağıma dolanır
başlancak kelime sır olur söyleyemem
susuşlarıma sen de uyuyorsun
her şey çok geç artık biliyorum
apayrı bir hayaldi derim
en iyisi mi güzelim delice -sevmek-
en iyisi gülün dalında
diken yeri kanasın gönlümde
ta ki bu can bu bedende olana dek..

İzmit-Belsa / 1998