Dibe Vuruş Şiiri - Abdurrahman Özdemir

İçimden gelmiyor artık
memleket meseleleri için
kağıt, kalem almak elime.
Binlerce beyin hücresi öldür,
seç kelimeleri cımbızla,
duygu ve düşüncelerimi
anlatacağım diye.
Kime ve niye?
Boş ver be.

Herkes görmüyor,
bilmiyor mu
yurdumun satıldığını
parsel parsel.
Yabancının malını koruyan
yine bizim asker.

Kendimize ait
ne sanayi kaldı ülkemde
ne de tarım.
Hayvancılığımız zaten Allah kerim.
Elden çıktı bir bir devlet yatırımlarım.
Haberleşmemiz,
bankalarımız bile
oldu yabancının.
Yerüstü bitti,
şimdi satılma sırası
yeraltı kaynaklarının.

Ne istihdam var, ne de üretim,
kaldırdılar sosyalliğini de devletin,
kendi ülkemizde kaldık yetim.

Reel dünyada ekonomiyi kurduk sanal.
Öksürse başbakanım
düşüyor paramın değeri,
hortluyor enflasyon denilen canavar.
Biz kapıcısıyız - hizmetçisiyiz artık,
sahip oldu ülkeme yabancılar.

Vatandaşımız fert değil ki,
ümmet.
Sırtında bir hırka,
sofrasında bir lokma
oturuyor miskin miskin,
ve şeyhinden bekliyor himmet.

Gözlere çekilmiş mil,
beyinler yıkanmış bir bir.
Kişi sadece kendini düşünüyor
ve götürebildiği kadar malı
o da götürüyor.
Sömürgeci çobanlarca
koyun gibi güdülüyor.
Ülkem elden ha gitti, ha gidecek,
diline sürülen bir parmak bala
hâlâ Allah’a şükür diyor.

Be hey Abdurrahman,
senin kalemin hâlâ niye yazar?
Sen kalemini kırsan kim anlar,
_ıçını yırtsan kaç yazar.
Akıllanmayacak bu millet
açlıktan ve hastalıktan
ölene kadar.
Merak etme ey milletim,
bu duruma da az bir zaman var.

9 Şubat 2007 / Cuma - Saat: 17,25