Dialog (Dayağın Bedeli)

Adam - Kadın
........................

Sen seni bil, sen seni
Ne üzül ne üz beni
Nasıl anlatsam sana
Gidip çaya baksana
Başımda durma öyle
Derdini çabuk söyle
Nazların beni sıktı
Çobuk ol, bak ay çıktı
Bırak şimdi ayağı
Yersin sonra dayağı
Git artık kızıyorum
Bak şiir yazıyorum
Bak heceyi şaşırdım
Kafiyeden aşırdım
Bak sonra fena olur
Git başımdan ne olur
Gitsene ulan kaltak
Git çocuğa falan bak
Konuşma davar davar
Lan ne uzun dilin var
Başlatma şimdi çaya
Laf bitti saya saya
Katil etme adamı
Ayırırım odamı
Ver kızım şu sopayı
Oğlum, kapat kapıyı

Adam - Polis
......................

Alo polis, ben Ahmet
Anlamadım ne hikmet
Bizimkine abandım
İstiğfar eder sandım
Nuh dedi, hak demedi
Tabii dayağı yedi
Velâkin bir sorun var
Yattı kalkmıyor davar
Nabzına mı bakayım
Nabız nedir ki bayım
Rengi bembeyaz olmuş
Evet, sanırım ölmüş
Vallahi bende suç yok
Bir halt yedim ki bombok
Dirilmiyor musîbet
Hele gel bir yardım et
Yahu kızma abicim
Zaten bunalmış içim
Yok abi ne davarı
Yerdeki benim karı
Evet evet, öz karım
O idi yoğum varım
Velhasıl bir halt yedi
Bana 'hayvansın' dedi
Gel abi gel beklerim
Çaya da su eklerim

Adam - Hâkim
........................

Söyle yazsın hâkimim
O da bilsin ben kimim
Adım Ahmet Dörtduvar
Üç oğlum bir kızım var
Karımın adı Selen
Hani geçen gün ölen
Ne sen sor ne ben deyim
Uçup gitti herşeyim
Özlemem sandım önce
İçim yandı ölünce
Anlamadım ne oldu
Önce gözleri doldu
'Ne olur vurma' dedi
Bunlar son sözleriydi
Yüzü beyaza kesti
Hafif bir rüzgar esti
Alıp götürdü onu
Bu oldu işin sonu
Gözkapağı kapandı
Bende bir şehir yandı
Ayıltmaya çalıştım
Kalkmayınca çıkıştım
İnadından değilmiş
Meğer Azrail gelmiş
Velhâsıl hâkim abi
Öksüz kaldı dört sabi

(istanbul-2003)