Devriye Nefesi Şiiri - Kemter Abdal

Adem’le indik de toprağa vardık,
Çamurda yoğrulduk, candan duyulduk.
Hak kudret elinden suret bulunduk,
Her devirde aynı, aslımız birdir.

Nuh olup tufanda gemiye bindik,
Suların içinden rahmete erdik.
Her dalga içinde aşk ile döndük,
Yine Hakk’a akan ırmak biz idik.

Ateşte yanarken güle çevrildim,
İbrahim sırrıyla Halil’e geldim.
Putları yıkarken aşk ile bildim,
Yol ateşten geçer, derman ondadır.

Davud dilinde nağmeye döndüm,
Demir eritirken sevdaya erdim.
Zikir ile gönülde hakikat gördüm,
Her telde çalan da, duyan da O’dur.

Süleyman tahtında kudretle yürüdüm,
Cinlere hükmeden nefeste göründüm.
Sarayım toz oldu, hakikat sürdüm,
Mülk O’nundur daim, biz onda yolcu.

Mûsâ olup dağa tecelli sordum,
Tur’da bir ışıkta cemâl’e vardım.
Asayı denize vurdum, yarıldım,
Deniz ben idim, asa da O’ydu.

İsa nefesiyim, canlara canım,
Ölüye dirilik, hastaya şanım.
Kuş olur uçarım Hak’tan nişanım,
Beden bir gölgedir, ruh Hakk’ın nuru.

Hak nuruydum evvel, Ahmet'te göründüm,
İki cihan içre rahmetle yürüdüm.
Miraçta arştan da öteye erdim,
Benlik yok oldu, aşk adı kaldı.

Ali nuruydum, Hakk’ta ben yandım,
Hak yolunda bir dara durdum.
Kılıç adaletim, dil hakikatim,
Her devr-i aşkta sır mürşidiyim.

Kemter Abdal der ki devran sürülür,
Âdem’den Ali’ye bir yol görülür.
Her can bir nefeste Hakk’la dirilir,
Başlangıç da sensin, sondaki de sen.