Devresine Tutkun Şiiri - Seyfi Karaca

Vakti daralan zamanın
Gölge boyları uzar da uzarmış
Karanlığı köşküne yayarken akşam
Rüzgarın elleri salkım söğütlerin saçında
Hayatın güneş alan yerlerini kumral bir seyre terkeden
Dağda anemon
Ağaçta manolya
Aklımda karanfil
Ne desem şimdi sobalar usuldan susuldan
Çam ormanları çıralığa yanınca
Masmavi alazlar sunumu ateşlerin ucunda
Ne desem...
Kömür gözlü nice hasreti içinden ivil ivil yangının
Şamdanları omazsa
Olmayıversin varsın
Aşkına ezel baharını kavrulup kül olan devre
Pusulası da olmazsa olmasın
Böyle sevgilice yuvanın
Misafirliğe gelen soğuk ayaz yavaşca
Evcil konukluğuna han hanay
Kucaklarına bastığı yorgun güzcelerden göçerek
Tipiler estiren bir iklimi yufka yavan omzunda
Topukları buz saçaklarıyla zor ve güç
Her kapı girişlerine dopdolu dizgin
Varsın dalında son kalanları
Hepsi birden sevdalısı kuşların olsun
Yüreğinde sevgi büyüten
Devresi tutkunluğa nöbette

Seyfi Karaca.......Ekim / 10