Devremülküne Hicazkar Acemsiran

Suyun kaldirma kuvveti kadardir deniz deryalar
Ve el fenerlerinin bittigi yere kadardir pilli bataryali yol
Kibritin atese dökülüp soyundugu
Yapiskan bir kayganlik gibi saniyesinde ete kemige dokunarak
Bilmem kac sayili dogumlarin kol bandinda kimi mavi, kimisi pembe
Kundaklarla sarilmis salonlardan acil servislerle alabula cigliklara tasinan
Agaclarin asit yagmurlarindan süslenmis sokaklarin oldugu
Dügüm dügüm yol kenarindan
Üzülüp incinenler bagiyla hicazkar acemsiran
„ kapilar önünden gecerstiginde salim, vayyy zaliiim, vay zaliiiim
ativer yazmani da salin üstüne „ figan bagbahcelerinde derme catma istimlak
Matemli firfira vardikca kendini sifirlayansa madem karanlik
Giyindim kusandim dersin dünyayi, ezberden bilinen ladeslere
Gittim dersin, kesinlikle bitersin..
Galasiyla hisariyla suruyla tüllü duvakli ebruli
Bir oda bir salon bir balkon duvardaki resimlerden bile ziyadesiyle
Oysa ne güzeldir insanlarin toprak üstünde günü toplayip aksami dagitarak
Dünya evindekilere saglam inanilir güvenilirsin demeye, rakamsiz ve rakimsiz
Ekinleri sarattan rüzgarlardan ucu ötesi bilinmedik sokaklarca susup
Mum söndükten sonra bile ve isiklari yakarak gündüze
Parmak kaldirmaksizin söz alip bugsu mevsimi toprak tüten cemrelerden
Ve ates yakarak küle kibrite
Kendine hükmü gectigi kadardir zaman mekan
Gittigi ve bittigi yere kadarsa devremülküne insan

Mart /24