Deva Bulmaz Kalemim Şiiri - Şerife Tekmen

En lazım olduğu yerden kopuyor
Sevdalar incelip.
En ışıklı yere yerleştirirsin oysa
Yüreğinde onu.
Sen, ağladıkça yeşerecek sanırsın,
Kırılır dalları bir bir.
Hoyrat sözcüklerin infazıdır bu acımasızca,
Yakar yıkar.
Ardında hiç dinmeyecek yaralar kalır.
Ağlatmayan güldürmeyen
Anıların birikir kalır öylece.

Bir şarkı dinlersin,
Bir kuş havalanır,
Bir rüzgâr eser
Ve bir yağmur yağar
Kanar yeniden.
Dağlarsın bir kez daha,
Sussun şiirin diye.

Şiirin susar,
İçinde katılaşır gülüşlerin,
Papatyaların kurur.

Sen yüreğinin en ışıklı yerine koyarsın sevdanı,
O sığamaz.
Bir güneş çarpması alır götürür onu.
Sen kalırsın gün batımlarında.

İşte bu yüzden
Kan tutar beni.
Kimse bilmez.
İşte bu yüzden
İçime içime akar
Giz gibi büyüttüklerim.
Dili çözülmez acılarımın,
Deva bulmaz kalemim;
Kara bir yazıdır
Döker durur ömrüme.