Destanı Muhsin Şiiri - Serhat Bağcivan

O gün ülkünün neferleri haykırdı:
-Kanımız aksa da zafer İslam’ın.
Eylülde yiğitler derdest edildi.
İslam için haykırdı, çırpındı diye.
Zindanlar bir ölüm sessizliğinde.
Çığlıklar var ruhların derinliğinde.
Zindanda hem üşüdü hem yandı Muhsin.
Sonsuzluğun sahibine yakardı Muhsin.
Alplikten erenliğe yükseldi Muhsin.
Sonra Yusuf(a.s.) misali özgürdü Muhsin.

Yeni bir çağrı vardı, Söğüt Özünde.
Yeni bir diriliş var, kökü mazide.
Yaklaşan, allı morlu Türkmen Kervanı.
Yürüdü adım adım, birliğe doğru,
Lideriyle beraber tüm alperenler.
Nizamı Alemin lideri Muhsin.
Milletini birliğe çağırdı Muhsin.
Zulme hiç boyun eğmedi Muhsin.
Zalime alpti o mazluma Muhsin.

Neden sonra durdu şöyle seslendi:
-Buralarda bana hep deli derler.
Yiğit adam doğruldu ve cevap verdi:
-Bize de vatanın delisi derler!
İşte o vatanın delisi Muhsin.
Ülkücünün yüz akı, reisi Muhsin.
Anadolu’nun hormonsuz yiğidi Muhsin.
Bir dava adamı alperen Muhsin.

Kardaşın sırtında Malkoç edalı.
Bozkırı dolaştı, durdu ve soluklandı.
O vakit muhabirin bir suali vardı:
-Bağımsız bir adam ne yapabilir ki?
Gülümsedi, ardından şöyle seslendi:
-Ferhat’ta tekti, sevdası için dağları deldi.
Vatanına kara sevdalı Muhsin
Ferhat gibi yalnız çileli Muhsin
Yığınlarla yanlış olmadı Muhsin
Dik duruşun adı soyadı Muhsin.

Maraş’tan gelen bir kara haber,
Kor ateşler düşürdü, kor yüreklere.
Ateşler yakamazdı, ateşi lakin
Bu acı, eğdi öne, dik başlarımızı.
Keş Dağı bağrımızda, bıraktı sızı.
Rahmeti rahmana yol aldı, Muhsin.
Milyonlarca duada yer aldı, Muhsin.
Şehadet nişanına ulaştı, Muhsin.
Efendimize komşu olasın, Muhsin.

Şimdi kulaklarımda hep aynı ses:
-Ben Türk’üm Türk esir olmaz!
Ve zihnimin gönderinde çekili hayalin.
Adriyatik’ten Çin Seddi’ne kadar,
Türklüğümle ve Müslümanlığımla varım.
Alperenler asla unutmaz Muhsin.
Türk Milleti, yadını duyacak, Muhsin.
Mukaddes davamın lideri Muhsin.
Kaleme, kelama sığmazsın, Muhsin.
Evladıma anlatacağım destansın, Muhsin