Destancı Ozanlar Şiiri - Dursun Özden 3

destancı ozanlar

manzum hikaye anlatıcı can ozanlar
köyde-kente-kahvede-yolda dolaşır
gidilen her ortamda, destan dizerler
şiiri doğaçlama okur, kendi yazarlar

afrika’nın kara yazısı; mavi gözde mor
çöl ceylanı lacivert bakışlı tuareg kızın
sevisi acı, ağıt ve türkü yakan kızılı kor
bilirim; bu kara sevdalı aşkı, hayra yor
o kutsal aşkını ve seni, bir de bana sor

bu yıl, nemrut dağı kuşları ve bal arıları
kış uykusuna yatmadı, alı-karı-kışı-yazı
on milyon yıldır koşan-av ve avcının hızı
çıta ile ceylanın atan nabzı, o evrim tezi

göç yolları değişti, turnalar erken uçtu
semada semah dönen alev, kızıl döngü
ateşti-közdü, sarı sıcaktı-mevsim yazdı
derviş elindeki hançer, boynu kırık sazdı
kalemi kurşundu-o kanayan bir şiir yazdı

duygusuz-bencil-hasta idi yeni nesil
saygısıydı, o azdı ve tüm zaman azdı
o yaptığı şey, kibirli şakaydı ve nazdı
onlar nefesine ve kör nefsine yenildi
yanlış yola saptılar ve şu paraya taptı
silkinip ayağa kalktı, o an su olup aktı

cemde, düşkünün vicdanlı kalbi, kaygılı
ve o ters yola giden, nasırlı ayağına kızdı
ozan kaygusuz ile abdal musa dergahında
‘ayaklar baş olmamalı’ diyerek destan yazdı

ve tüm yazılanlar; hukuk mu, guguk mu?
ayağa dolaşan; o örgü şişi, örgüt işi mi?
adil adam, o can adamın, sevdalı gönlü
yorgun, kargın ve o kırık kalbi, dargındı
hakları-özgürlükleri, sorumlulukları olan
çağdaş yurttaş çığlığı yankıdı-fırtına dindi

yaşamı yaşamak şimdi, o zalime aman yok
yirminci asrın ışığı, yaman komutanı kimdi?
dost-buyurgan-kemalim, su gibi azizim, yar
yükselen emek-özgürlük merdiven alevi har

ve ben, o mazlum aşkında, kor ile karım
yunus’um; sevgim sebil, bereketli narım
bin çiçekli toros dağı’nda karacaoğlan’ım
kara keçilim, yar göğsüne sülüm dayarım.

dursun özden