Desem ki Onlar Sürüden Ayrılan Haber Güv ...

DESEMKİ ONLAR

Desem ki
Havva ananın hainliğidir,
Seni bugün var eden;
Beni taşa tutarsın.

Desem ki
Havva Anamız
Yasaklara baş kaldıran ilk insan;
Desem ki
Ne insana, ne Allaha;
Ne de âdemin çamur olduğuna;
O bir tek şeye asi geldi;
Kula kulluğa Meleki Tavus’taki isyan.,
Beni lokma lokma yutarsın;

Desem ki
Boynuna madalya diye taktığın;
Adını şehirlere, sokaklara verdiğin;
Adına methiyeler düzdüğün;
Doğum, ölüm, bilmem ne yaptığı günü;
Hayırlarla, yortularla;
Adını salâvatlarla, bayramlarla andığın:
Yaşamında,
Hor, hakir gördüğün;
Yurdundan yuvasından sürdüğün;
Zindanlara attığın;
Yaşamı zehir zıkkım ettiğin;
Çarmıhlara gerip, çivilediğin;
O, asi,
O hain;

Desem ki onlar,
O günün sürüden ayrılan,
Asi güvercinleriydi.
Sence zalime inat
Sana ve zulmüne rağmen
Kan içinde söylediğiyle,
Bu günün habercileriydi.
Tutup kafese katarsın

Desem ki onlar devrimin, değişimin;
Onlar tekerleğin, elektiriğin;
Ve ışığın öncüleriydi.
Beni kör kuyulara atarsın.
Götürüp,
Köle pazarında satarsın.

İşte sen böylesin;
Bir kere olsun düşünmedin
Düşünmezsin.
Asarsın, kesersin.
Böyle işte,
Buraya kadar senin erkekliğin.

Paşaya eğil, padişaha eğil,
Ama bu senin adam değilliğin.
Bir değil, beş değil;
Kaç kere denemiş erkekliğin
Kaç kere denenmiş düşünmeyişin eşekliğin.

Boş ver be güzel dost,
Ey sevgili;
Sana hain demişler;
Cahil, zırdeli;
Uslanmaz asi;
Ne olur sanki.

Hainler değil mi ki yapan
Bunca devrimi, değişimi;
Bak, şu meydanda ki heykel;
Değil mi ki
Bir zamanın haini,
Uslanmayan asisi?
Evveliyatın kısılmayan sesi,

Sen ki
Heybeye torbaya girmeyen;
Sen ki Kotlanmış,
Ismarlanmış yaşamlara isyan eden,
Yolaa yulara gelmeyen.
Sen ki
Korkuların içinden yürüyüp giden;
Alışılmışları, ezberleri hükümsüz kılan.

Tekrarları ters yüz eden,
İpe sapana gelmeyen sen,
Sen ki heybeye torbaya
Çula çuvala sığmayan sen;
Adam gibi adam,
Sapına kadar insan;
Torunun torbanın tutunduğu dalı.
Sen ki üretken;
Düzenin düzeltemediği;
Sen ki dökümlerin bozuk malı;
Sen ki cennetlere konulsa,
Kulluğun, kuralların asi çocuğu.
Sen ki Anadolu gibi,
Kısırlığa baş eğmeyen;
Değil Âdem’in,
Yedi kocanın zapt edemediği;
Tepeden tırnağa,
Baştan ayağa kadın;
Döl yatağında tohumlar
İsalar
Musalar
Muhammedler
Mustafalar
Dürüst namuslu
Çiftçiler işçiler çimlenen;
Sen ki ömrün
Dört mevsimini özgürce yaşayan;
Kolektif deliliklerin akıllısı;
Ve sen ki
Yağmadan, talandan geriye kalan.

Sen ki ilk asi, ilk deli.
Sen ki dünyalar güzeli,
Sen ki
Girmeyen kalıpların içine;
İt gibi aç, çıplak gezen
Âdem’i dağlara düşüren sevgili.

Sen değil misin yaratan,
Arzı âlemde en güzeli?
Silip süpüren temizleyen
Değince eli
Senki güzelleştiren gördüğü yeri

Sen değil misin büyüten,
Yüreğinde en saf sevgiyi?
Sen ki rahminde büyüten,
En güzeli, en iyiyi, zır deliyi.

Sen ki Firavunun korkusu Musa
Sen çile, sen cefa
Senki sürülen Mustafa

Asi ol,
Günahkâr ol;
Ama kesmesin sesini
Yüreğinin sevdası sönmüşü
Teslim almasın seni
İnsanın maymuna dönmüşü.

Teslim alamaz seni
Tanrıların zeusu
Korkuların efendisi.
Yaratılmışların iblisi.
Soygunun sömürünün iblisi, deyyusu.

MAHMUT NAZİK 04.05.2007 MERSİN