Kimsesizdi her biri…
Uzun kollu, karanlık giysili yalnızlığın
Biri sağında öbürü solunda bekliyordu.
Akıllarında delice bir fikir dolanıyordu:
Başka bir yalnızlığa gittiler.
Uzaklara dalar
Uzaklıktaki kuşlarla birlikte..
Ve sonra ansızın gözden kaybolur
Mavidir adı..
Maviden başkalaşır
Yüreğimde suskunluğun tortusu
Ansızın bir yorgunluğa uyanan gecede
Beyhude bir vazo
Yağmur kuşları
Buğulu bir yoksulluk
Nefesimde bir düğüm
Acıya büründü kent
Tüm ışıkları söndü
Teker teker
Yitiklik korkusuyla sarıldı
İçindeki en güzel düşe
Baktı onun da rengi karanlık
Hayret,
Nasıl da değiştiriyor rüzgar
Yüzündeki çizgileri…
Vakitli vakitsiz gelen misafirler gibi
Vazgeçilemiyor ne gelişinden ne gidişinden.
Kavrayarak maviliği ve de yıldızları…
Kulaklar konuşur
Dudaklar görür
Gözler tutar
Kulakların konuştuğunu dudaklar işitmez
Dudakların gördüğünü gözler görmez
Sanki ilksiz ve sonsuz
Upuzun düşlerden örülü
Çatısız bir evdi gözleri
Yağmurlarda ıslanmış
Dilsiz bir söz dudakları
Sepya renkliydi ağzı
Acı bir sıvı akıyordu
Denize dökülüyordu ansızın
Rüzgarlarla dans eden mavi periyi bekliyordu
Bir tepe başında
Düşlere koşuyordu etekleri
Eviniz...
Sizin eviniz hep ışıklıydı, biliyor musun?
Işıl ışıl...
Yıldızlar gibi parıldardı...
Hem de öyle uzaktan değil, çok yakından.
Her zaman bir rüzgar eserdi.
Kar içindeydi ellerim
Ellerimdeydi soğuk
Ellerimdeki soğukluktaydı ayrılık.
Ne tutunabildim
Ne tuttu beni
Ayrıldım ellerimden.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!