Derviş Ruhlu İnsanlar

Bazı insanlar vardır ender rastlanan türden,
İşte onlar bu millete Allah'tan ödüldüler.
Varlığında kimse fark etmedi amma,
Onlar bu millet için çokça ağladılar,pek az güldüler.
Allah'a söz vermişcesine bu vatan delileri,
Ağlayarak doğdular,üşüyerek öldüler.
İslam aleminin gönlüne taht kurup,
Taceddin dergahına gömüldüler.
Öyle bir imana sahiptiler ki,
Bu vatanı karşılıksız sevdiler.
Nice makamlara sırt çevirip,merdane,
Dünyalıklara gönül indirmediler.
Avam için helal olanı bile,
Ne yediler,ne de peşkeş çektiler.
Yaşadıkları müddetçe Allah rızası için,
Gerçek güzellikleri sevdiler,sevdirdiler.
Onlar peygamber ahlakına sevdalı,
Derviş ruhlu er'diler.
Fatih gibi,Yavuz gibi,Sultan Süleyman gibi
Meydanlara sığmayan birer cengaverdiler.
Dik adamdılar çünkü,inandıkları gibi yaşayıp,
Yaşadıkları gibi de minnetsiz öldüler.
Sarmaşıklar,dikenler,ayrık otları içinde,
Buram,buram peygamber kokan GÜL'düler.
Çanakkale,Dumlupınar,Malazgirt ve Mohaçda,
Vatan için can verip kefensiz gömüldüler.
Çünkü onlar kulaklarına okunan ezanla birlikte,
''Hubbül-vatan min-el iman''hükmünü öğrendiler.
Onlar mertti,onlar yiğitti,onlar katıksız altındı altın,
Ne yazık ki şerefsizlerin kalleşliğine kurban gittiler.