Derviş Gibiyim Şiiri - Ömer Yüce

DERVİŞ
GİBİYİM ...

Koca,
taş bir mabet içinde
kendini inzivaya çeken

“derviş" gibiyim.

Çektim,
elimi / eteğimi fani dünyanın

yakasından,

nasibim olan son kâse çorbayı da
içmiş gibiyim.

...

Hayata karşı bir,
mahcubiyet var içimde;

Ne zaman,
hevesimi toplasam,

birileri gelip cesaretimi kırmış.

Kalabalıklarda yaşayıp,

tenhalarda ölmüş gibiyim.
...

Şimdi,

saçımda görüyorum
kaybettiğim yıllarımı.

Aynalardan topluyorum
dökülen yanlarımı.

Dolapçı beygiri gibiymiş hayat,

dönüp/dolaşıp,

en başa gelmiş gibiyim.

...

Hani,
baktığımızda

"yarısı dolu yarısı boş" dediğiniz

bardak var ya...

İşte,
O bardağı taşa vurup

kırmış gibiyim.

...

Dünyanın,
ne tadı kaldı ne tuzu,

"Keşkeler" içimde ince bir sızı.

Koskoca hayatın

kısacık öz'ü

“hevesi kursağında”

kalmış gibiyim.

Öyüce