Dertten Derde Koştum Şiiri - Kasım Kobakçı

Dertten derde koştum,
Şu ana dek.
Lakin duvarı gördüm,
Yarına değin değil, sonuna değin.
Tükendim orada,
Zira,
Umutsuzluk kuyumsun,
Artık hiçim.
Bütün gücümü yitirsem dahi,
O engel durur,
Zira o engel hakkım.
*
Düğümdem düğüme geçtim,
O güne ulaşıncaya dek.
Ancak çıkmazı buldum,
Kıyıya dek değil, engine dek.
Susmuştum o an,
Madem ki,
Çaresizlik dağımsın,
Bizatihi tutsağım.
Tüm yönümü, şaşırsam bile,
O kilit bekler,
Madem ki, o kilit payım.
*
Işıktan ışığa göçtüm,
Bu saniyeye gelinceye dek.
Fakat engeli tanıdım,
Gündüze erişinceye değil, geceye erişinceye dek.
Donmuştum yerimde,
Niye ki,
İmkansızlık selimsin,
Yalnızca esirim.
Her şansımı, harcasam da,
Bu boşluk kalır,
Niye ki, bu boşluk nasibim.
*
Yoldan yola saptım,
Şimdiki ana gelene dek.
Lakin bitişi sezdim,
Eşiğe gelene değil, dibe inene dek.
Vazgeçtim hedeften,
Sebep,
Tükeniş rüzgarımsın,
Daima mağlubum.
Bütün kozumu, oynasam dahi,
O son bekler,
Sebep, o son kaderim.
*
Fikirden fikre aktım,
Gelen güne varıncaya dek.
Ama noktayı koydum,
Sınıra varıncaya değil, sonsuza varıncaya dek.
Çakıldım öylece,
Dolayısıyla,
Çözümsüzlük bağımsın,
Sırf düğümüm.
Tek ihtimali yitirsem de,
Bu yazgı durur,
Dolayısıyla bu yazgı, bana ait.
*
Düşten düşe savruldum,
Mevcut ana ulaşana dek.
Ne var ki, o hiçliği buldum,
Kıyısına ulaşana değil, özüne inene dek.
Yıkıldım olduğum yere,
öylesine,
Yokluk denizimsin,
Sadece kayıbım.
Her umudu bitirsem dahi,
O karanlık çöker.
Öylesine, o karanlık bahtım.
*
Çabadan çabaya düştüm,
Bugüne erişene dek.
Fakat olanaksızı gördüm,
Anlık değil ebedi.
Pes ettim tümüyle,
Bundan ötürü,
Bitiş çizgimsin.
Artık durgunum,
Tüm nefesimi, versem dahi,
O sınır dikilir,
Bundan ötürü o sınır benimledir.