Dertli İstanbul Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

DERTLİ İSTANBUL

Ne oldu sana İstanbul ne oldu? Suskun, dertli görünüyorsun
Metrolarından, otogarlarından, camilerinde in-cin top oynuyor
Beyaz güverteli gemilerin duyguların yalnızlığına
Demir attı
İskelelerin bomboş
Limanların sessiz
Karaköy’e
Beykoz’a
Kadıköy’e
Adalar’a
Tüm seyrüseferler dürdü
Giden-gelen
Yolcular yok
Artık gemilerin ardı sıra
Köpükler
Köpük, köpük dans etmiyor
Martılar sahillerini terk etti
Tüm okular kapandı
Çocuklar evde kaldı
Unutulmaz, bir acının pençesinde kalan
İstanbul
Sonsuzluğun ufuklarından, sana güneş doğmuyor
Rüzgârın dudağından dökülen çığlıklar var, kıyamet mi koptu?

Raylar üzerinde akıp, akıp giden düdük çınlatan trenlerin
Artık sılaya gurbetçileri götürmüyor
Şehirlerarası yollar kapalı
Beylikdüzü’nden
Ayrılık Çeşmesi’ne
Metrobüsler yolcu taşımıyor
Eminönü
Beyoğlu
Kalabalığından eser kalmadı
Acıların, gözyaşların
Diyarı
Ey günahlı sevdiğim
İstanbul
Dersin sen, sen değilsin
Dersin Şira Yıldızı
Dersin Güneş
Dersin Dünya
Yastan kurtulmayacak
Dersin günler yorgun-argın
Adına “Corona” denilen
Cihan’ı saran
Virüs
Sürekli can alıyor
Bulaşıcı olan
Bu hastalık, gitmek bilmiyor
Ey gamlı, ey donuk, ey takatsız kalan şehir
Şimdi tüm sokakların tüm caddelerin tüm meydanların ıpıssız

Ah İstanbul ah İstanbul seni nasıl anlatsam? Ey kadim şehir
Mart çoktan geçti, Nisan’da ha geçti ha geçiyor
Lâlelerin, çiçeklerin gülümsemiyorlar
Sarayburnu’nu mekân tutan
Sevdalılar görünmüyor
Günlerdir
Kumruların, güvercinlerin
Kedi, köpeklerin
Ac
Yoksulların
Esnafın biçare
İnsanlar evlerinden çıkmıyor
Bir volkan misali yanarken içim
Bir yanım sana kan ağlıyor
Diğer bir yanım
Bana
Hüzün dolu
O cıvıl, cıvıl
Alış-veriş merkezlerin
Pazarların
Çarşıların
Marketlerin
Tüm dükkânların kapalı
İstanbul, sana ağlıyorum gözlerim yaşlı
Çamlıca Tepesi’ne çıkıp dünyaya haykırsan da
Kimse umursamaz seni! Gayrı hiç kimse kimseyi görmüyor

Mehmet Çobanoğlu
08.04.2020
İstanbul