Dertli Bülbülüm Şiiri - Cevahir Yücel

Dertli bülbülüm senin ismin bülbülse benim ki de cefadır
Seher vaktinde ötme yanmış özüm bağrım çok yufkadır
Bu dünya kimseye baki değil çürük bir takadır
Şu dağlar ardında göremediğim garip giden yolum var benim

Senin gibi ben de yuva kurdum çalı çırpıdan
Üç palaz büyüttüm uçup gitti yuvamdan
Ben tatmadan lokma verdim elim den
Kırılmış kanatlarım dertli öten bir tek dilim var benim

Yollarını bilsem karlı dağları aşar giderim
Çaylarında seller olup coşar giderim
Issız çöller de rüzgar olup eser giderim
Bitlis e doğru uçarsan hizan kovanın da balım var benim

Kanatların düşmüş gül ararsın
Harput dağlarında açmış gülüm var benim
Yanık yanık ötüp ciğerimi dağlama
İstanbul bağlarında boynu bükük mor sümbülüm var benim

Ben de düşüp kalka engin alçaklar dan uçtum
Muhanet pınarından su bile içtim
Ok düşünüp palazlarıma gurbeti seçtim
İçimde gizlenmiş sırrım var benim

Bükülmeyen eller kalem tutamaz
Dağlanmayan diller satır dökemez
Çeken bilir derdi hekim bilemez
Kabuk bağlamış sarılmayan yaram var benim

Çok aradım sadik dost bulamadım sana derdimi dile getirdim
Bana diken vereni ben güle götürdüm
Geçen ömrümü dertle kederle bitirdim
Yalan dünyada bir tek salım var benim

Cevahir YÜCEL