Dertlerin bile fiyakalı olmalı şu hayatta

Dertlerin bile fiyakalı olmalı şu hayatta
Yoksa paylaşmaya kimse gelmiyor
Ha, diyorsan ki “benim derdim de sokaktaki köpeğinki kadar perişan,
Ama çevrem dostlarla kaynıyor”;
O zaman bana susmak düşer
Lakin susamam şimdi
Zira susarak şiir yazılmaz
Belki en iyi susarak yazılır
Ama şimdi söyleyeceklerim var
Ne şiire kafiye arıyorum,
Ne hayata…
Şunu anlamakla uğraşıyorum:
Dertlerin bile fiyakalı olmalıymış
Kabul görmek için dost yüreklerinde
Brad pitt’in filminde yönetmen asistanıyken,
Yorgunluktan şikayet etmeliymişsin
Ya da
Dünyanın en pahalı otelinde,
Kendini mahsuscuktan yalnız hissetmeliymişsin
Sadece işsiz, sadece parasız, sadece yalnızsan,
Çevresinde hiçbir anlatmaya değer kreması olmaksızın,
Dertler de küçümsenebilirmiş meğer
Yapay yatıştırmalar duyarmışsın
Kimse kalkıp gelmezmiş
Kapın bile çalmazmış
Ne yalnızlık önemliymiş ne beş kuruşsuzluk
Herkes hayatını yaşarken,
Sen yaşamasan da olurmuş
Dertlerin fiyakalı değilse,
Derman alıp koşmaya değmezmişsin
Önce, falanca gazetenin patronundan
Şikayet etmek için yol açmalıymışsın kendine
Ya da
Bir Avrupa şehrinin soğuğunu diline dolamalıymışsın
Aksi halde tek başına yalnızlığın,
Tek başına işsizliğin,
Tek başına parasızlığın dert olarak kıymeti yokmuş
Anca acınacak halde kalırmışsın
“Onlar da dert mi be;
Falanca çok yakışıklı biriyle çıkıyor,
Asıl dertler onda”

“Nasılsın” sorusuna hep aynıysa cevabın,
Bir kademe bile ilerlemiyorsa dertlerin,
Dermanlar da başka ekstraya gidiyor
Önce çalışmalı,
Para kazanmalı,
İyi bir çevre edinmeli
Sonra bu üçgenin içinde şöyle
Fiyakalı dertler edinmeli
Ardından “eee, unuttun artık bizi”yle başlayan,
Sana aştığın şeyleri hatırlatan
Serzenişler dinlemeli
Dert dediğin, anlatmaya değmeli
Yoksa yalnızmışsın,
İşsizmişsin,
Parasızmışsın
Kime ne?

Dertlerin bile fiyakalı olmalı şu hayatta
Anca o zaman çözmeye değer bulup
Gelirler belki
Sen kendini bitirmeden…